Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 26-01-2017 r. – 1061-IPTPB4.4511.280.2016.2.KSM

Czy koszt szkieł korekcyjnych, w które będą wyposażone okulary ochronne będzie stanowił przychód pracownika i będzie podlegał opodatkowaniu?

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 29 grudnia 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.280.2016.1.KSM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 grudnia 2016 r. (data doręczenia 3 stycznia 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 11 stycznia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 10 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Wnioskodawca – Spółka prowadzi działalność gospodarczą w branży hutniczej. Zgodnie z art. 237⁶ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej, jeżeli są niezbędne do zabezpieczenia przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Szczegółowe zasady stosowania środków ochrony indywidualnej reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r., Nr 169, poz. 1650, ze zm.). Zgodnie z § 2 ust. 9 ww. rozporządzenia, środki ochrony indywidualnej to wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika w celu jego ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń związanych z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy, w tym również wszelkie akcesoria przeznaczone do tego celu.

Zgodnie z § 2 tego załącznika nr 2 do ww. rozporządzenia, pracodawca dokonując doboru środków powinien pamiętać by:

• były one odpowiednie do istniejącego zagrożenia i nie powodowały same z siebie zwiększonego zagrożenia;

• odpowiadały warunkom panującym na stanowisku pracy;

• uwzględniały wymagania ergonomii oraz stan zdrowia pracownika;

• były odpowiednio dopasowane do użytkownika po niezbędnym wyregulowaniu.

Tabela nr 2 w załączniku nr 2 do ww. rozporządzenia, określa rodzaje prac, przy których wymagane jest stosowanie środków ochrony indywidualnej. W punkcie 5 tabeli podane są rodzaje prac, przy których wymagane jest stosowane środków ochrony twarzy i oczu. Pracami takimi są m.in.:

• prace, przy których oczy są narażone na kontakt z substancjami o wyraźnym działaniu drażniącym wzrok, jak pył paku, pył węglowy i inne cząsteczki lub opary substancji żrących;

• spawanie lub cięcie metali przy pomocy palnika lub łuku elektrycznego;

• obserwowanie intensywnych punktów świetlnych, w tym wnętrza pieca lub substancji silnie rozżarzonych, takich jak roztopiona stal albo szkło;

• szlifowanie na sucho, oczyszczanie lub usuwanie kamienia kotłowego przy użyciu młota oraz inne prace powodujące rozpryskiwanie mogących przedostać się do oczu ostrych cząsteczek, stopionych metali lub żrących płynów;

• prace przy maszynach do obróbki skrawaniem materiału, podczas której powstają wióry odpryskowe.

W tabeli nr 3 w załączniku nr 2 do ww. rozporządzenia, w pkt 5 określone są rodzaje środków ochrony indywidualnej dla ochrony twarzy i oczu, gdzie jednym z takich środków są m.in. okulary. W związku z faktem, że w Spółce na stanowiskach produkcyjnych, pomocniczych i utrzymania ruchu wykonywane są wymienione powyżej prace, które powodują konieczność używania środków ochrony twarzy i oczu, pracownicy mają ustawowy wymóg stosowania okularów ochronnych.

Ponadto część pracowników, zgodnie z zaleceniami lekarza okulisty używa okulary korekcyjne. W związku z tym, wykonując swoje obowiązki służbowe na okulary korekcyjne muszą zakładać okulary ochronne przez co tracą one swoją funkcję ochronną i stanowią zagrożenie dla zdrowia pracownika, gdyż nie ma możliwości ich wtedy odpowiednio dopasować. Wnioskodawca planuje zakupić powyższym pracownikom okulary ochronne wyposażone w szkła korekcyjne zgodnie ze wskazaniami lekarza okulisty.

Wnioskodawca podał, że zgodnie z art. 237⁸ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 237⁶ § 1 i art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego. Art. 237⁹ § 1 i 2 Kodeksu pracy stwierdza, że pracodawca nie może dopuścić pracownika do pracy bez środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, przewidzianych do stosowania na danym stanowisku pracy i jest obowiązany zapewnić, aby stosowane środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze posiadały właściwości ochronne i użytkowe, oraz zapewnić odpowiednio ich pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Z kolei zgodnie z zał. Nr 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003, nr 169, poz. 1650, ze zm.) § 2 i § 3 środki ochronne powinny uwzględniać wymagania ergonomii, stan zdrowia pracownika oraz powinny być odpowiednio dopasowane. W przypadku występowania więcej niż jednego zagrożenia i konieczności jednoczesnego stosowania kilku środków ochrony indywidualnej środki te powinny dać się dopasować względem siebie bez zmniejszenia ich właściwości ochronnych.

W przypadku, gdy pracownik ze względu na wadę wzroku stosuje okulary korekcyjne i nie może wykonywać bez nich pracy, założenie okularów ochronnych na okulary korekcyjne jest utrudnione, stwarza dyskomfort pracy oraz powoduje ich niewłaściwe przyleganie, a co za tym idzie zmniejsza ich właściwości ochronne. Dodatkowo, ze względu na występujący na terenie zakładu hałas, pracownicy stosują pełne ochronniki słuchu. W sytuacji, w której pracownik ma założone dwie pary okularów ich zauszniki uniemożliwiają właściwe przyleganie poduszek uszczelniających czasz tłumiących do głowy pracownika. Powoduje to znaczne zwiększenie dyskomfortu pracownika, a także wyraźne obniżenie właściwości ochronnych ochronników słuchu. Zastosowanie okularów korekcyjno-ochronnych umożliwi właściwe dopasowanie wszystkich środków ochrony indywidualnej bez obniżenia ich właściwości ochronnych, z zachowaniem możliwie jak najwyższego komfortu pracy, a tym samym prawidłowe wykonanie zobowiązania ustawowego pracodawcy do nieodpłatnego dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej, zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników.

Wnioskodawca wskazał, że podstawą wykonania okularów korekcyjno-ochronnych ze szkłami będzie wynik badania okulistycznego. Ponadto, przedmiotowe okulary korekcyjno-ochronne będą stanowiły środek ochrony indywidualnej, do zapewnienia którego zobowiązany jest pracodawca, zgodnie z art. 237⁶ Kodeksu pracy i załącznikiem 2 ww. rozporządzenia. Zarówno oprawki, jak i materiał, z którego wykonane są soczewki posiadają odpowiednią wytrzymałość mechaniczną na uderzenia, odporność na ścieranie, zarysowanie, pęknięcia i wyszczerbienia.

Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze (w tym okulary ochronno-korekcyjne) zgodnie z art. 237⁸ § 2 Kodeksu pracy stanowią własność pracodawcy. Środki te są stosowane przez pracownika podczas wykonywania obowiązków pracowniczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy koszt szkieł korekcyjnych, w które będą wyposażone okulary ochronne będzie stanowił przychód pracownika i będzie podlegał opodatkowaniu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Stosownie do art. 237⁶ § 1 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.), pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Zgodnie z Rozdziałem IX Kodeksu pracy „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” art. 237⁶ oraz rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003, Nr 169, poz. 1650, ze zm.), pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie. Powinien stale podejmować działania zmierzające do zabezpieczenia pracowników przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla ich zdrowia i życia czynników występujących w środowisku pracy oraz zapewniać higieniczne warunki jej wykonywania. Ochrona zdrowia i życia pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki, należy do podstawowych obowiązków pracodawcy w ramach przepisów dotyczących szeroko pojętej ochrony pracy.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, szkła korekcyjne zastosowane w okularach ochronnych nie będą stanowić przychodu pracownika, a co za tym idzie płatnik nie będzie zobowiązany do pobierania zaliczek na podatek. Szkła korekcyjne zastosowane w okularach ochronnych będą korzystać ze zwolnienia podatkowego zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U z 2012 r., poz. 361, ze zm.), ponieważ zgodnie z ww. zapisem zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw, tj. w tym konkretnym przypadku z art. 237⁶ Kodeksu pracy oraz z załącznikiem 2 do ww. rozporządzenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W rozumieniu art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, źródłem przychodów są inne źródła.

W świetle przepisów art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysposobienia majątkowego, mającym swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Według art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z treści art. 11 ust. 2 ww. ustawy wynika, że wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców – jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić podatkowy obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie natomiast z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w branży hutniczej. Zgodnie z art. 237⁶ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej jeżeli są niezbędne do zabezpieczenia przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy. Szczegółowe zasady stosowania środków ochrony indywidualnej reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Zgodnie z § 2 ust. 9 ww. rozporządzenia, środki ochrony indywidualnej to wszelkie środki noszone lub trzymane przez pracownika w celu jego ochrony przed jednym lub większą liczbą zagrożeń związanych z występowaniem niebezpiecznych lub szkodliwych czynników w środowisku pracy, w tym również wszelkie akcesoria przeznaczone do tego celu.

W tabeli nr 3 w załączniku nr 2 do ww. rozporządzenia, w pkt 5 określone są rodzaje środków ochrony indywidualnej dla ochrony twarzy i oczu, gdzie jednym z takich środków są m.in. okulary. W związku z faktem, że w Spółce na stanowiskach produkcyjnych, pomocniczych i utrzymania ruchu wykonywane są prace, które powodują konieczność używania środków ochrony twarzy i oczu, pracownicy mają ustawowy wymóg stosowania okularów ochronnych. Ponadto część pracowników, zgodnie z zaleceniami lekarza okulisty używa okulary korekcyjne. W związku z tym, wykonując swoje obowiązki służbowe na okulary korekcyjne muszą zakładać okulary ochronne przez co tracą one swoją funkcję ochronną i stanowią zagrożenie dla zdrowia pracownika, gdyż nie ma możliwości ich wtedy odpowiednio dopasować. Wnioskodawca planuje zakupić powyższym pracownikom okulary ochronne wyposażone w szkła korekcyjne zgodnie ze wskazaniami lekarza okulisty. Zastosowanie okularów korekcyjno-ochronnych umożliwi właściwe dopasowanie wszystkich środków ochrony indywidualnej bez obniżenia ich właściwości ochronnych, z zachowaniem możliwie jak najwyższego komfortu pracy, a tym samym prawidłowe wykonanie zobowiązania ustawowego pracodawcy do nieodpłatnego dostarczenia pracownikowi środków ochrony indywidualnej, zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników. Podstawą wykonania okularów korekcyjno-ochronnych ze szkłami będzie wynik badania okulistycznego. Ponadto, przedmiotowe okulary korekcyjno-ochronne będą stanowiły środek ochrony indywidualnej, do zapewnienia którego zobowiązany jest pracodawca, zgodnie z art. 237⁶ Kodeksem pracy i załącznikiem 2 ww. rozporządzenia. Zarówno oprawki, jak i materiał, z którego wykonane są soczewki posiadają odpowiednią wytrzymałość mechaniczną na uderzenia, odporność na ścieranie, zarysowanie, pęknięcia i wyszczerbienia. Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze (w tym okulary ochronno-korekcyjne) zgodnie z art. 237⁸ § 2 Kodeksu pracy stanowią własność pracodawcy. Środki te są stosowane przez pracownika podczas wykonywania obowiązków pracowniczych.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 237⁶ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Przy czym w myśl art. 237⁶ § 3 ww. ustawy, pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Okulary ochronne wyposażone w szkła korekcyjne – jak to zostało wskazane we wniosku – stanowią środek ochrony indywidualnej pracownika Wnioskodawcy, a obowiązek wyposażenia pracownika w okulary ochronne wynika z odrębnych przepisów, tj. z art. 237⁶ § 1 i 3 Kodeksu pracy. Okulary te będą stanowiły własność Wnioskodawcy (będą one udostępniane pracownikom jedynie do używania w czasie wykonywania obowiązków służbowych, pracowniczych).

W konsekwencji uznać należy, że pracownik Wnioskodawcy nie uzyska trwałego przysporzenia w swoim majątku, które mogłoby powodować powstanie przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie takie jest bowiem dla pracownika obojętne (neutralne) podatkowo.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że zakup przez Wnioskodawcę szkieł korekcyjnych, w które będą wyposażone okulary ochronne wykorzystywane przez pracownika w czasie wykonywania obowiązków służbowych, nie będzie stanowił dla tego pracownika źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Wnioskodawca, jako płatnik nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego organu podatkowego zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu.

W związku z tym, że pracownik nie uzyska przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych to nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, w którym stwierdził, że owszem zakup szkieł korekcyjnych zastosowanych w okularach ochronnych nie będzie stanowił przychodu pracownika, a co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do pobierania zaliczek na podatek dochodowy, jednakże wskazał, że w niniejszej sprawie będzie miało zastosowanie zwolnienie z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należało uznać w całości za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/